Gitte, 25 jaar
Photo by Priscilla Du Preez Willekeurige foto De betrokken persoon is niet de persoon met de hulpvraag.
Ik ben 6 maanden geleden naar een nieuwe stad verhuisd omwille van mijn werk. Ik ben 200 km verwijderd van familie en vrienden met een nieuwe baan en een nieuw appartement en een nieuwe huisgenote waarmee het goed klikt. Ik ontmoette mijn buurman van het appartement hierboven toen ik hierheen verhuisde en we werden goede vrienden.
Hij en ik begonnen een maand later met daten en we werden snel verliefd.
Na twee maanden daten zei hij: “Ik hou van je.” We doen alles samen … eten maken, samen gaan sporten in de fitness, wandelen, films, lezen, bijna elke nacht in hetzelfde bed slapen. Hij is mijn beste vriend en mijn toeverlaat. Hij vertelt me voortdurend dat hij nog nooit zoveel van iemand heeft gehouden en dat hij nooit wist dat dating zo leuk zou kunnen zijn. Hij heeft slechts twee andere serieuze relaties gehad en het verbaasde ons beiden toen we zo snel en gemakkelijk verliefd werden. Hij deelt zijn appartement met zijn nicht die 10 jaar ouder is.
Ze is ook nog niet zo lang geleden naar deze stad verhuisd en dus ook redelijk nieuw hier. Mijn kamergenote en ik nodigden haar uit voor meisjesavonden, om eens te komen eten of samen naar Netflix te kijken. Ze zei altijd nee of annuleerde het kort daarna. Vreemd genoeg verliet ze altijd het appartement als ik bij mijn vriend hierboven ging. Mijn vriend merkte haar gedrag op en vond het niet leuk. Hij begon zijn frustraties over haar aan mij te uiten. Ze is ouder dan hij (en ouder dan ik) en toch betaalt ze haar deel van de huur niet, betaalt ze te laat, betaalt ze geen rekeningen, ruimt ze niet zelf op en klaagt constant over hem.
Ze zegt dat ze eenzaam is en hier geen vrienden heeft en dat ze zich ellendig voelt. Toch vermijdt ze mij en alle anderen. Blijkt dat ze hier enkele goede vrienden van de universiteit heeft en ook haar broer. Ze begon snel al haar tijd door te brengen in het huis van haar broer en flirtte met zijn huisgenoten.
Toen kwam ik erachter dat ik een paar weken geleden zwanger ben geraakt. In het begin was het verschrikkelijk … mijn vriend probeerde me te overhalen om me te laten aborteren. Toen hij besefte dat ik het niet wilde, bleef hij me vertellen hoeveel hij van me houdt en dat hij me overal bij zal staan. Hij vertelde me dat hij over een paar maanden bij me wil intrekken. Hij gaf ook aan dat iedereen die tussen ons stond of ons niet steunde, uit zijn leven zou gaan. Vier dagen geleden besloot hij het zijn huisgenote te vertellen. Ze was de eerste persoon die hij vertelde dat ik zwanger was en dat we zouden gaan samenwonen, omdat hij dacht dat het haar het meest zou treffen, omdat ze zou moeten verhuizen.
Ze reageerde heel emotioneel en hij liet haar. Toen vertelde ze hem een snikverhaal over hoe ellendig haar leven de laatste tijd was geweest en hoe haar vader boos op haar was omdat ze haar leven verpest had en hoe gebroken ze is, enz. Hij kwam terug naar mij en vertelde me dat hij het toch niet over zijn hart zou kunnen krijgen om haar buiten te zetten, alleen omdat ik zwanger ben. We hebben er een grote ruzie over gehad. Hij zei eerst dat hij van me hield en me zou helpen betalen voor een appartement en dat we nog steeds samen zouden zijn.
Tegen het einde van afgelopen weekend vertelde hij me dat hij wenste dat ik niet meer zijn vriendin zou zijn en dat hij liever toch de zwangerschap wilde laten afbreken. Alle beloften die hij had gedaan, heeft hij verbroken. Alles wat hij zei was het tegenovergestelde van wat het eerder was geweest.
Hij verliet mijn appartement en liet me snikkend op bed liggen. Ik heb de hele dag gehuild. Twee dagen lang heb ik niets van hem gehoord, behalve een e-mail waarin stond: “Ik wil er voor het kind zijn en je financieel helpen. Ik geef heel veel om je. Het spijt me echt hoe het is verlopen en dat onze relatie ongezond was en kon niet werken. ”
Toen ik gisteren naar zijn appartement ging, hield zijn kamergenote me buiten. Ik was net thuis van mijn werk … , ik weet niet of ze op me wachtte of niet. Ze bedreigde me en vertelde me dat ze me niet in de buurt van haar appartement wilde en dat ik niet meer moest langs komen. Ik heb een hysterisch en huilend bericht achtergelaten voor mijn (ex) vriend maar hij heeft nooit teruggebeld. En hij is niet langsgekomen, en hij heeft niet gemaild. Dit is de langste die we ooit zonder contact zijn geweest, vanaf de dag dat we elkaar hebben ontmoet. Ik ga door tijden waarin ik ok ben, meestal wanneer ik op mijn werk ben. Maar ik word nerveus als ik thuiskom. Hij zit boven mij op het appartement, maar wil me niet meer zien. Als ik toch eens aanklop, doet zijn nicht altijd open en wil ze me niet binnenlaten. Ze zegt dat ik niet deug en dat hij me niet wil binnenlaten. Ik heb nu geen geld om te verhuizen en ik moet in deze stad en op mijn werk blijven.
Ik heb zelfmoord overwogen en heb ook al juridisch advies ingewonnen om te horen hoe het zit met die financiële bijdrage die hij beloofde, maar waar ik niets meer van hoor. Ik lijk wel lucht voor hem te zijn. Toen ik vandaag terug aan de deur stond, zei zijn huisgenote, dat het kind misschien ook niet van hem kon zijn, en dat er geen bewijs is dat hij de vader is. Ze zei dat ze mij ook met andere mannen had zien flirten op het moment dat ik met hem samen was. Ik begrijp gewoon niet hoe hij zo snel kon omschakelen van innige liefde naar die afstandelijkheid. We hebben twee dagen lang grote ruzie gehad en hij vertelde me dat ik irrationeel ben. Ik bleef hem vertellen dat ik zo bang was, dat ik me verlaten voelde en dat ik wist dat hij me verliet omdat zijn kamergenote die wilde en dat zij het was die niet wilde verhuizen en me daarom slecht maakte. En toch luisterde hij niet. Ik weet niet wat ik moet doen. Ik kan niet geloven dat deze man die zoveel van me hield, meer dan wie dan ook, mij en zijn kind zou kunnen verlaten en zo wreed kon zijn.
Ik begrijp niet wat er door zijn hoofd gaat. Ik wou dat ik een idee had van wat hij echt voelde en hoe ik hem in mijn leven kon houden. Moet ik proberen hem in mijn leven te houden? Of moet ik maar weggaan en alleen mijn kind opvoeden. Is wat hij normaal doet? En zal hij ooit inzien dat het zijn kamergenote is die dat allemaal veroorzaakte heeft? Ben ik irrationeel ?
Beste Gitte,
Je klinkt erg verdrietig en verward – begrijpelijk, want er is nu zoveel gaande in je leven. Het is goed dat je hulp zoekt en bereid bent ook hulp toe te laten. Een ding dat je niet vermeldt, is of je veel steun hebt uit andere delen van je leven. Ben je in de buurt van je familie en vrienden, en gebruik je de telefoon of e-mail om contact te houden omdat ze zo ver weg zijn? Hoe zit het met je huisgenote? Kan je bij haar steun vinden? Zijn er mensen met wie je kunt praten over wat je doormaakt? Als dit niet het geval is, kan je misschien toch proberen hulp te vinden bij een therapeut of psycholoog die je emotionele ondersteuning biedt en je helpt om de juiste keuzes te maken. . Het is belangrijk dat je mensen vindt om je te helpen, zodat je niet geïsoleerd raakt van je verdriet en verwarring.
Het is moeilijk te zeggen wat er aan de hand is met je vriend. Het kan zijn dat hoewel dingen geweldig leken voorafgaand aan je zwangerschap, hij niet klaar is voor het soort intimiteit dat het samen opvoeden van een kind vereist.Hadden jullie samen beslist om een kind te hebben of was het een ongelukje?
Hij geeft je een zeer duidelijke boodschap met zijn acties, door je oproepen en e-mails niet terug te beantwoorden, over hoe beschikbaar hij nu voor jou is. Wanneer er een tegenstelling is tussen de woorden van een persoon en hun acties (hij vertelt je dat hij voor jou en je kind zal zorgen, maar hij doet er niets mee en neemt geen contact), kun je er gerust van uitgaan dat die acties meer waarheidsgetrouw zijn dan zijn woorden. Dat betekent niet dat hij van plan was tegen je te liegen – hij heeft misschien de woorden wel gemeend toen hij dat zei. Hij wil misschien bij jou en de baby blijven, zoals hij zei. Maar in werkelijkheid, tot nu toe, kan of kan hij of zij er niet voor je zijn op de manier die hij beloofde. Wat betreft de kamergenote : ook al lijkt het zo, is zij wellicht toch niet het probleem. Het probleem zit tussen jou en je ex-vriend en ze speelt een rol omdat ze er is. Als ze er niet was, zou er een misschien een andere manier zijn geweest waarop dezelfde dynamiek (van dichtbij komen en dan weer afstand nemen) tussen jou en je vriendje zou hebben gespeeld.
Je vraagt of je hem dan maar moet vergeten of hem in je leven moet houden. . . Ik kan die beslissing niet voor jou nemen, omdat ik niet degene ben die met de gevolgen zal moeten leven. Ik vermoed dat je al weet wat je gaat doen. Wat vertellen je instincten? Luister naar je hart en praat met anderen die je vertrouwt, daarover! Als jij en hij weer bij elkaar komen, zou het heel nuttig zijn voor jullie om naar een relatietherapeut te gaan. Een goede hulpverlener kan je helpen om je problemen op te lossen – maar alleen als jullie beiden dit willen.
Met alles wat er aan de hand is, vermeld je ook niet hoe je je voelt over de zwangerschap. Wat vind je ervan om een baby te krijgen? Over moeder worden? Ik weet niet zeker hoe ver je bent, maar in welk stadium van de zwangerschap je ook zit, je moet nadenken en plannen. Ben je begonnen met prenatale zorg? Heb je je familie over de baby verteld? Hoeveel zwangerschapsverlof laat je job je toe, en hoe ga je de kinderopvang regelen als de baby er eenmaal is en je terug aan het werk moet. Kan je daarbij op je omgeving steunen of moet je alle opvang zelf regelen en er telkens voor betalen. Hoe ga je de baby opvoeden als alleenstaande ouder? Je hoeft nu niet alle antwoorden te hebben, maar je moet wel beginnen met nadenken over de vragen. En je moet plannen alsof je alleen bent en ervoor zorgen dat je het zonder enige hulp van je vriend kunt redden. Als hij zich aan plannen houdt om je te helpen, des te beter. Maar je moet voorbereid zijn op het ergste scenario (geen hulp van hem) en weten dat het goed met je gaat als het zich voordoet.
Als jeje niet klaar voelt om ouder te worden, kun je ook overwegen het kind ter adoptie af te staan. Je kunt contact opnemen met adoptiebureaus van Kind en Gezin. Meer info op https://www.fara.be/
Je vertelt dat je bang bent. Wat zijn je ergste angsten – wat is het ergste dat kan gebeuren met dit alles? Vaak als we bang zijn, helpt het om naar het ergste scenario te kijken en te beseffen dat hoewel je het niet leuk zou vinden, je waarschijnlijk toch zou kunnen overleven als het ergste zou gebeuren.
Veel succes. Ik erken dat dit een zeer moeilijke tijd voor jou is en ik hoop dat je zult blijven zoeken naar en gebruik zal maken van middelen om je te laten helpen. Je staat er nooit alleen voor, ook al lijkt dit zo.
Gerard
